در این مقاله از سایت قصد داریم تا به موضوعی با عنوان ” اعتراض به نحوه اجرای طرح طبقه بندی مشاغل در دستگاه های اجرایی ” بپردازیم، قبل از شرح این موضوع چند سوال در این باره را با هم بخوانیم.
سوالات مطرح شده در اعتراض به نحوه اجرای طرح طبقه بندی مشاغل در دستگاه های اجرایی
1.اهداف طرح طبقه بندی مشاغل چیست؟
- ایجاد هماهنگی، نظم و سرعت عمل در اداره امور استخدامی کارکنان و کمک به مدیریت امور استخدامی
- کاهش شکایات، نارضایتی ها و جلوگیری از تضعیف روحیه کارکنان، از طریق رفع تبعیض بین آنها با تعیین مزد شغل یکسان برای مشاغلِ هم گروه
- بهبود روابط مابین مسئولین و کارکنان با مشخص شدن حدود اختیارات و وظایف دو طرف
- تعیین و رعایت شرایط استاندارد احراز شغل، مرتبط با وظایف و مسئولیت ها
- کمک به واحدهای اداری موسسات و سازمان ها دربرآورد میزان و نوع نیازهای استخدامی
- جلوگیری از اعمال نظرات شخصی مسئوولین و سرپرستان در تعیین شرایط احرازی مشاغل
2.مشمولین طبقه بندی مشاغل چه کسانی هستند؟
کارگاه هایی که بیش از ۵۰ نفر کارگر داشته باشند و یا همه کارگاه ها و مجموعه های پیمانکاری طرف قرارداد با مجموعه های دولتی، باید طرح طبقه بندی مشاغل را اجرا کنند. در این محیط های کاری، همه کارگران و نیروهای کار شاغل مشمول قانون طبقه بندی مشاغل بوده و باید حقوق، مزایا و سایر موارد مهم کاری آن ها بر این اساس تعیین شود.
این نکته نیز حائز اهمیت است که دائمی بودن قرارداد کار بر این طرح اثر گذار نبوده و این طرح شامل تمامی قراردادهای کار دائم، موقت و فصلی می باشد.
3.چگونه می توان به نحوه اجرای طرح طبقه بندی مشاغل اعتراض کرد؟
مرجع صالح برای رسیدگی به اعتراضات و اختلافات، هیئت حل اختلاف می باشد. در رسیدگی به اختلافات ناشی از اجرای طرح طبقه بندی مشاغل باید حتماً نظر کتبی کمیته طبقه بندی مشاغل کارگاه به عنوان مرحله ای از رسیدگی مطالبه و مورد توجه قرار گیرد. ساز و کار هیئت های حل اختلاف به صورت تک مرحله ای بوده و آراء صادره از آن ها قطعی و لازم الاجرا می باشد. البته طرفین میتوانند در بازه ی زمانی 3 ماهه از تاریخ صدور رای اقدام به طرح شکایت در دیوان عدالت اداری نمایند
شرح موضوع در اعتراض به نحوه اجرای طرح طبقه بندی مشاغل در دستگاه های اجرایی
در قانون استخدام کشوری، روش تعیین دستمزد و رتبه ی کارکنان رسمی برای نخستین بار در سال ۱۳۰۱ تصویب شد. در سال ۱۳۲۵ آئین نامه طبقه بندی مشاغل به همراه اولین قانون کار تدوین شد که در آن کلیه ی مشاغل به طبقات شش گانه ای تقسیم می شدند. این قانون ابتدا برای مقامات رده بالای دولتی و سپس کارمندان بر اساس آن امکان ارتقای رتبه پس از گذشت مدت زمان مشخصی از زمان اشتغال شان پیدا می کردند. این قانون بطور پیوسته از همان ابتدای تصویب قانون استخدام کشوری، بنا به شرایط در حال تغییر، تحول پیدا کرد.
طبقه بندی مشاغل، شامل جزئیات لازم برای جایگاه های شغلی است؛ مواردی مانند دارا بودن توانایی های لازم برای عهده دار شدن آن شغل، میزان تحصیلات، میزان تجربه و در نهایت میزان حقوق پرداختی بر این اساس، در این طبقه بندی مشخص می شود.
با تصویب این طرح کارگران و کارمندان می توانند امیدوار باشند که علی رغم همه‌ی اختلافات موجود بین کارگر و کارفرما، دستاوردی بزرگ نصیبشان شده و با توجه به تحصیلات، سوابق و تجربه کاری بتوانند جایگاه شغلی خود را بهبود بخشیده و مضاف بر آنکه کارفرما نیز دیگر نخواهد توانست در میزان پرداختی های مشخص اهمال نماید، در افزایش میزان حقوق دریافتی آنان اثرگذار باشد.
پیشینه قانونی طرح طبقه بندی مشاغل مواد 48 و 49 قانون کار مصوب سال 1389 بوده که لازم است در کنار این دو ماده بخشنامه های شماره 12096 مورخ 02/09/1374 و دستورالعمل اجرائی طرح طبقه بندی مشاغل نیز مورد توجه قرار گیرد.
مهم ترین دستورالعمل های اجرایی طرح طبقه بندی مشاغل شامل موارد زیر است:
- تمام کارگران با هر نوع قراردادی، شامل طرح طبقه بندی مشاغل خواهند بود؛
- لزوم در نظر گرفتن سوابق تجربی و میزان مهارت فرد در صورت عدم وجود تحصیلات مورد نیاز؛
- برای طبقه بندی مشاغل کارگران، ساده‌ترین کار با ضریب ۱ مشخص شده و با توجه به سختی و پیچیدگی، ضرایب بالاتر به آن جایگاه شغلی تعلق خواهد گرفت؛
- هر سال فعالیت و افزایش تجربه فرد، باعث ارتقای جایگاه شغلی و ضریب کاری او خواهد شد.
در کارگاه های بالای ۵۰ نفر اجرای طرح طبقه بندی مشاغل و انتخاب اعضای کمیته طبقه بندی مشاغل الزامی است. اعضای کمیته طبقه‌بندی مشاغل به شرح زیر است:
دو نفر نماینده مدیریت
دو نفر نماینده کارکنان
یک نفر نماینده سرپرستان
همچنین آرای کمیته با رای حداقل ۳ نفر که یکی از آنان نماینده کارکنان باشد معتبر خواهد بود.
در مورد کارگاه هایی که از نظر حد نصاب کارگران مشمول این طرح می باشند اما هنوز به بهره برداری نرسیده اند از تاریخ صدور پروانه بهره برداری مشمول اجرای این طرح می شوند.
از آنجا که این طرح علاوه بر حمایت از کارگران با عنوان ارتقای شغلی، جنبه ی تنبیهی و تنزل جایگاه شغلی را نیز در مواردی به دنبال دارد باید به مسائل پس از اجرای آن توجه نمود ضمن آنکه باید توجه داشت که بر اساس تبصره یک ماده 13 دستورالعمل اجرایی این طرح، امکان جابجایی کارگر به جایگاه شغلی پایینتر وجود ندارد مگر با اخذ رضایت کتبی او.
طبق پیش بینی قانونگذار در مورد اعتراض به نحوه اجرای طرح طبقه بندی مشاغل در تبصره 3 ماده 49 قانون کار، مرجع صالح برای رسیدگی به اعتراضات و اختلافات، هیئت حل اختلاف می باشد. در رسیدگی به اختلافات ناشی از اجرای طرح طبقه بندی مشاغل باید حتماً نظر کتبی کمیته طبقه بندی مشاغل کارگاه به عنوان مرحله ای از رسیدگی مطالبه و مورد توجه قرار گیرد. ساز و کار هیئت های حل اختلاف به صورت تک مرحله ای بوده و آراء صادره از آن ها قطعی و لازم الاجرا می باشد. البته طرفین میتوانند در بازه ی زمانی 3 ماهه از تاریخ صدور رای اقدام به طرح شکایت در دیوان عدالت اداری نمایند.
نکات
1.طرح طبقه بندی مشاغل به منظور عدم تضییع حق کارگران توسط کارفرما و یکسان سازی شرایط استاندارد برای احراز موقعیت شغلی و ارتقاء شغلی کارگران با توجه به میزان تحصیلات و سوابق و توانایی های آنان شکل گرفته است.
2.مرجع صالح برای رسیدگی به اعتراض نسبت به اجرای این طرح هیئات حل اختلاف بوده و رای آن ها لازم الاجرا و قطعی می باشد.
3.طرفین می توانند ظرف سه ماه از صدور رای در هیئت حل اختلاف، در دیوان عدالت اداری طرح شکایت نمایند.
4.در رسیدگی به اختلافات و شکایات در رابطه با نحوه اجرای این طرح نظر کمیته طبقه بندی مشاغل باید مورد توجه قرار گیرد.
5.کارگاه هایی که بیش از ۵۰ نفر کارگر داشته باشند و یا همه کارگاه ها و مجموعه های پیمانکاری طرف قرارداد با مجموعه های دولتی، باید طرح طبقه بندی مشاغل را اجرا کنند.
نظرات کاربران
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.